Waregem (Sint-Eloois-Vijve) * 22/9/8

Volgens de mondelinge overlevering van wijlen kerkbaljuw Maurice De Jonckere en de kleinkinderen van Hortence Vandenbroucke, houdt het bouwen van de grot van O. L. Vrouw van Lourdes rechtstreeks verband met de al dan niet wonderlijke genezing van juffrouw Vercruysse van het goed ‘Schouwendaele’ of ‘Schoendale’, de hofstede die zich deels over Vijve en deels over Desselgem uitstrekt, en nu bewoond door Michel Vanthemsche.

Ursula Vandenbroucke, de stichteres van de grot.

Volgens de mondelinge overlevering en getuigenis van wijlen kerkbaljuw Maurice De Jonckere en de kleinkinderen van Hortence Vandenbroucke, met name Etienne Debrabandere en Elisabeth Ide,houdt het bouwen van de grot van O. L. Vrouw van Lourdes, rechtstreeks verband met de al dan niet wonderlijke genezing van juffrouw Vercruysse van het goed ‘Schouwendaele’ of ‘Schoendale’, de hofstede die zich deels over Vijve en deels over Desselgem uitstrekt, en nu bewoond door Michel Vanthemsche. Hier woonde vanaf 1884 het gezin van Felix Vercruysse en Nathalie Vanackere, die eerst een tijdje in Pittem geboerd hadden en wier dochter Maria ( °Pittem 07. 11. 1874 ) volgens de overlevering een zwakke gezondheid bezat. Twee van haar broers en zusjes waren vroeg gestorven en het had op ‘Schoendale’, aldus een taaie en hardnekkige legende, ook aardig wat gespookt.

Juffrouw Ursula, getroffen door het spraakgebrek van de doofstomme (?) of ‘hakkelende’ (?) Maria Vercruysse, wist haar ouders te overtuigen hun dochter toestemming te verlenen om in haar gezelschap op bedevaart te trekken naar Onze Lieve Vrouw van Lourdes, voor wie ze een innige verering koesterde. En het wonder gebeurde: te Lourdes vond Maria Vercruysse haar spraakvermogen terug. Misschien is het verhaal van de wonderlijke genezing eerder fictie dan historische werkelijkheid, zoals haar neef Marcel Vercruysse, de in 1909 op ‘Schoendale’ geboren en in 1986 te Zillebeke overleden ex –pastoor van Bikschote, ons ooit mededeelde, maar de verdiensten van juffrouw Ursula Vandenbroucke zijn er niet minder om.

Met eigen centen en met behulp van hoeveknecht Jules (?) Waelkens en de landslieden van schoonbroer Leo Ide liet zij, waar nu de lindendreef van ‘Vluchens hof’ eindigt, boven de bij de vlassers welbekende, aldaar opborrelende waterbron een immens grote grot bouwen. Voorwaar, een bijzonder goed geslaagde en natuurgetrouwe kopie van de grot van Massabiele. Drie wagons rotsblokken, waarvan sommige meer dan 200 kg wegen, werden uit de Pyreneeën per spoor naar het station van Waregem gevoerd en vandaar met paard en kar Vijvewaarts gereden.

De moeilijkheden waren legio: ‘architecte’ Ursula moest zich behelpen met een afbeelding, de grond was bijzonder drassig, de stenen immens zwaar en als bindmiddel was er slechts Doornikse kalk en roggemeel en –aldus de legende – het zweet van juffrouw Ursula en de arbeiders. Een titanenwerk, dat maanden in beslag nam en lang niet door iedereen met bewondering werd gadegeslagen, zoals blijkt uit een socialistisch geïnspireerd krantenartikel van ‘Vooruit’  gedateerd op 13. 07. 1896, dat onder de titel ‘Vijve St. –Eloi. Ook een Lourdes’.bijzonder venijnig uit de hoek kwam.

 ‘Wat geluk voor onze arme inwooners, zij zullen weldra van den honger verlost zijn, de pachten zullen gaan verminderen, de loonen gaan vermeerderen, het geluk lacht al wat arm is te Vijve St. –Elooi tegen. Ge gelooft het niet? Maar wij gaan hier een Lourdes krijgen, zooals te Oostakker en daar is de armoede een ongekend iets tenminste voor diegene die door dit middel de lichtgeloovige allerhande offers kunnen afzetten. En dit alles hebben wij te danken aan eene vrouw Ursula. Voor zoo eene verstandige daad verdient zij gedekoreerd te worden’.

Uit dat antiklerikaal getint artikel valt af te leiden dat de werkzaamheden, gestart in 1895, in juli 1896 nog niet helemaal voltooid waren. Ursula zelf vertoefde tijdens haar laatste levensmaanden permanent bij haar zuster Hortense en kon van op haar sterfbed haar levenswerk gadeslaan en O. L. Vrouw van Lourdes, de troosteres der verdrukten, aanroepen. Zij stierf op 6 januari 1901, nauwelijks 55 jaar oud. Toen de lijkstoet op de dag van de begrafenis kerkewaarts trok, werd eventjes halt gehouden aan de Lourdesgrot.

Jaren later werd aan de grot een arduinen plaat gemetseld met de inscriptie:

“Wees indachtig de ziel van Juffrouw Ursula Vandenbroucke, overleden te Vyve St.–Elooi den 6 January 1901 in de ouderdom van 56 jaren, die deze rots stichtte in het jaar 1895.”

In het jaar 1995, het jaar waarin pater Damiaan Deveuster uit Tremelo zalig werd verklaard, blijft Vijve met piëteitsvolle dankbaarheid juffrouw Ursula indachtig.

Met de jaren echter begon de tand des tijds aan de grot te knagen tot de kajotters in de loop van het jaar 1934 voor een eerste opknapbeurt zorgden. In 1966 pakte Maurice zelf de definitieve restauratie aan. Zeven kubieke meter beton werd gegoten ter versterking van de rots. Draineerbuizen leiden voortaan het overtollige water af naar de aangrenzende vijver. Voor de grot werd een geplaveide en feeëriek verlichte esplanade aangelegd. En telkens weer sprokkelde Maurice de nodige fondsen en handen bijeen om het bedevaartsoord te verfraaien tot wat het vandaag is: een oase van stilte en rust die de talrijke bedevaarders uitnodigt tot een vroom gebed.

Laten we in deze dagen ook aan de op 19 september 1984 overleden Maurice De Jonckere – kerkbaljuw, kerststallenbouwer, dorpsfilosoof en duivel – doet – al – en aan zijn echtgenote Godelieve Dewaele ( °Waregem 30. 01. 1890, x 08. 08. 1928, + SEV 02. 04. 1982 ) met dankbaarheid terugdenken.

http://home.scarlet.be/~gdierync/Lourdeswebsite/lourdesgrotten/sint%20Elooi’s%20Vijve.htm

Kruiskerkesteenweg ?

* Otegem – Bedo Lefebvre uit Otegem speurt het hele land af op zoek naar Lourdesgrotten. Die zoektocht begon eigenlijk eerder toevallig tijdens de vele fietstochten die Bedo maakte. Samen met een vrouw uit Limburg inventariseert hij nu alle grotten op één website. West-Vlaanderen alleen al telt er een honderdtal.

//

Met de internet-inventaris hopen ze dat de grotten minder snel zullen verdwijnen. Voor Bedo is zijn fascinatie voor de grotten niet gegroeid uit Mariadevotie, maar wel uit zijn kilometerslange fietstochten. 

“Ik rij veel met de fiets en dat zijn plaatsjes waar op je gemak tot rust kan komen, iets kan drinken, een boterham eten,” weet Bedo. “En dan ben ik me beginnen interesseren in de geschiedenis en zo. En dan opgemerkt dat er in Vlaanderen en België zeer veel grotten zijn.”

Na de verschijning van Maria in Lourdes in 1858, doken overal in de wereld replica’s op van die Lourdesgrot. Vaak zelfs in stenen die helemaal vanuit Lourdes overgebracht werden zoals de grot in Sint-Eloois-Vijve bij Waregem.

http://kw.knack.be/west-vlaanderen/nieuws/algemeen/bedo-lefebvre-inventariseert-lourdesgrotten/article-1194722723434.htm?tologin=true&reload

(registreren)

* Grottelaan 1, hoek met de Spinnerijstraat

 Deze Lourdesgrot heeft een bijzondere geschiedenis. De geest van de stichtster zweeft er nog steeds…

De Lourdesgrot is prachtig onderhouden met mooie bloemen, kaarsen , danktegeltjes.

Er is veel ruimte voor bezoekers.

Naast de Lourdesgrot is er nog een wandelpaadje ter ere van Maria, met op het einde het beeld van de Heilige Antonius.

Het Hof te Linden op nr.1 in de Grottestraat, vlak naast de Lourdesgrot, is nog steeds een actieve hoeve, zij het toch wat in verval. Hier woonde de stichter van de Lourdesgrot. Hier zag zij vanuit haar ziekbed haar bijzondere creatie. De stenen van de volledige grot komen uit Lourdes.

 * Kapel OLV van Lourdes in de Schoendalestraat, even verder gelegen

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/dibe/relict/207834

 In deze straat woonde de dame die wonderbaarlijk genas te Lourdes.